نویسنده: سونیا آژمان

عرف حاکم در جامعه ، مردسالاری و عدم آشنایی بیشتر شهروندان با فرهنگ شهرنشینی از دلایلی هستند که زنده زنان خود را در پایتخت و ولایت کشور دشوار کرده اند. بیشترین زنان و دخترانی که برای تحصیل و یا کار به بیرون از خانه استفاده می کنند و ناگزیرند که راه را برای ادامه تحصیل ، مورد آزار و اذیت های خیابانی قرار می دهد. پرزه‌پرانی یا متلک ، شانه‌زنی و اشاره کرد که مردان برای تحریک میل یجنسی به کار انداختند ، از موارد عمدۀ آزار و اذیت خیابانی است که بیشتر زنان و دختران همه روزه با آن روبرو هستند.

امروز همانند است از شهروندان دیگر سوار یکی از بسهای شهری شدم. میزان آزار و اذیت زنان در این واسطۀ نقلیه بیشتر از هر واسطۀ دیگری است. زنانی که ایستاده اند با وسواس تمام لباس ها و تن ها را جمع می کنند تا مورد لمس مردان ایستاده قرار نگیرند. بنفشه که کنارم نشسته است از این وضع شکایت کرده است: «من هر روز باید دهافغانان بروم. این ملی بسيار پول کمتری را درگیر می کند. » آن چنانی که او را ادغام می کند ، شرایط اقتصادی ایجاب نمی تواند همه چیز را با استفاده از کوچکترین خدمات مسافری به وظیفه برود. مسافران کوچک شهر به طور معمول برای زنان چوکی کناری (سیت پیشرو) پیشنهاد پیشنهاد می کنند. از آنجا که تعداد زنهای زن نسبت به مردان کم است.

در سیتی پیشاپیش موترهای شهریاری زنان باید دو نفر را بپذیرند که بپردازند و یا این که دو زن در یک چوکی بنشینند. منیر احمد که دانشجو دعوت می کند: “وقتی این وضعیت را به وجود بیاورد ، نگران کند ، اگر خواهرم بزرگتر شود ، اگر اجازه بدهی وارد اجتماع شود.” او باوجودی که مرد است ، با آگاهی که از جامعه دارد در دوراهی قرار گرفته است که با چه زنان خانواده ای را به تنهایی از خانه بفرستد.

شبنم ، دختری که در یکی از نهادهای دولتی کارمند خود است که در صحبت با خبرگزاری نشان می دهد: «اگر یک بار ماه بکوشید که کار را راها انجام دهید ، تا از هزار و اذیت های خیابانی در امان باشم.» شبنم که در یک خانوادۀ به طور معمول زنده زندگی می کند ، به دلیل شکایت آنها مکررش به پدر و برادرانش ، مجبور شده است که وظیفه را ترک کند. به سخنرانی او ، مردان خانواده تصمیم گرفتند که دخترشان در خانه بماند و هرگاه جامعه اصلاح شود ، شبنم دوباره به کار می کند چرا که گشت.

در سالهای پسین که طالبان در پایتخت مسلط نیستند ، خانواده ها با پذیرش همه خطرهای پیش بینی شده اجازه داده می شوند که دختران به مکتب بروند و وارد دانشگاه می شوند. این خانواده ها اما اغلباً از مسیرهایی که دختران و یا زنان خانواده به سوی محل کار و یا دانشگاه استفاده می کنند ، دارند. از سالم بودن فضای کار اطمینان حاصل کنید. این موارد باعث می شود که در شماری از خانواده ها حق کار شود و به دانشگاه زنان و دختران برده شود. از سوی دیگر اما شماری از زنان و دختران خانواده که متقاعد ساخته شده است که آیندۀ زنده نیز برای آنها مهم است. این آینده فقط با تحصیل و کار ممکن است روشن شود.

زرمینه احمدی یکی از دختران دانشآآموخته در شهر مزارشریف است. او را به خبرگزاری نشان می دهد ، پرزه ای از جمله «در جگرت جانم» ، «کاش از من ساخته شده است» … را بارها از دهان عبران شنیده شده است. هنوز زهرا رضایی یکی از دختران فعال در کابل است. او را معرفی می کند: «آزار و اذیت تنها جنسی نه به طور معمول کلامی نیز وجود دارد و این نوع آزار و اذیت به عادتی برای بیشتر مردان بد است.» به سخنرانی او ، کمتر از اتفاق افتاده است که بیرون برود و حرفی نشنود.

آن چنانی که دختران و زنان آزاد می شوند ، مردان پرزه پرپرانی به دختران ربطی به پوشش لباس ندارند. خانم رضایی مجذوب کرد: «یک روز با لباس کاملاً راحت بیرون رفت و من فکر کردم که امروز گفت نادرستی از پس پسران نخواهیم شنید ، اما هر روز بیشتر از هر روز دیگری گفتگو و حرف شنیدم.» زنان و دختران اما استفاده از حرفهای رکیک و نامناسبی را می پذیرند که نادیده گرفتند و به کارشان ادامه بدهند.

زرمینه احمدی ، آموزگار یکی از مکتب های موجود در ولایت بلخ است. در این مورد منگوئید: خانم احمدی استفادهافزاید بیشتر مردانی که موفق نمی شود که پاسخ دلخواه شما را دریابند ، قافله را با یک شانزه زدن یا با دست ختم تماس بگیرید.

همچنان به گفتگو او ، رانندهگان موتر فکر می کنند چون موطری زیر زمین دارند ، شانس برای جلب توجه زنان دارند. با هارن (بوق) یا اشاره به بانوان می فهمانند که منتظر «تو» هستم. وقتی نتیجه گیری می کند ، متلک های عجیبی را ممنوع می کند و در مواردی ایجاد می کند و فحش ایجاد می کند.

با این شرایط ، داکتران روان درمانی آسیب های روانی آزار و اذیت خیابانی زنان را زیانبار بار می کند تا تلقی شود. داکتر شرفالدین عظیمی ، استاد و روانشناس در این باره میگوید: “وقتی زنی آزار داد که از امنیت محافظت می کند ، احساس بدبینی به جنس مخالف ، خدشه به حیات و منزلت انسانی ، روابط بینهم و گروه و محافظت از جسمی ادامه می دهد.” به اعتقاد او ، پرزه پرپرانی مردان به زنان در جاده ها و مواد شیمیایی اثرات مخلوط بر روی خانواده خانواده نیز دارد که باعث تهدید حیات خانواده شما می شود ، ایجاد تنش درونی و سلب امنیت آنها را ایجاد می کند.

این روانشناسی که مصون نبود زنان در خارج از خانه از نگاه اجتماعی در کاهش مشارکت زنان در اجتماع ، آشفتگی در روابط اجتماعی ، اثر منفی در جامعه پزشکی ، کاهش حساسیت ها و افزایش بیتفاوتی جامعه ، ترویج فساد اخلاقی و تبدیل آن به کیفیت اجتماعی تر که تزلزل ارزش های اخلاقی را در پی دارد.

با این حال ، پرزه پرانی یا متلکِگویی مردان و پسران عادت ناموزونی است که بیشتر دختران روزانه با آن روبهرو هستند. برای كنترل این وضعیت و مصون بودن دختران از هزاره های گفتاری تاكنون سعی در تلاش برای چند دولت از سوی دولت و نه بیماری های اجتماعی صورت نگرفته است.