پس از تغییر رژیم سیاسی در افغانستان، زنان نیز امتیازات مادی و معنوی خویش را از دست داده‌اند. شماری از زنان خانه‌نشین شده‌ه‌اند و برخی دیگر هنوز در تقلای یک زنده‌گی ساده گارگری هستند. آن‌ها روزانه در کارخانه‌های پاک‌کاری و بسته‌بندی میوه‌های خشک مصروف کار هستد.

فاطمه زن میان‌سالی است که از صبح وقت تا عصر مصروف پاک‌کار جلغوزه در یکی از کارخانه‌ها در شهر کابل است. او باشنده ده‌سبز کابل بوده و نان‌آور خانواده‌ا‌ی هشت نفری است. فاطمه به آژانس خبری نشانه می‌گوید: « پولی‌که از کار از اینجا به‌دست میاورم، مصرف خانه میکنیم، روغن، برنج و دیگر لوازم خانه را می‌خرم.» او توضیح می‌دهد که اگر این کار هم تمام شود، مجبور است که خانه‌نشین شود و وضعیت اقتصادی‌شان زیر خط فقر است. او روزانه به مبلغ ۲۵۰ افغانی دست‌مزد دریافت می‌کند و آروز دارد که درامدش بیش‌تر شود.
رحیمه (نام مستعار) دختر جوان دیگری است که روزانه مصروف بسته‌بندی میوه‌های خشک است. او می‌گوید که ان‌ها انواع و اقسام میوه‌های خشکِ با کیفیت را جدا می‌سازند تا به کشورهای خارج صادر شود. او می‌افزاید: « این پولی را که به دست میاورم یک مقدارش را خرچ خانه و مقدار دیگر را برای خودم پس انداز می‌کنم تا بتوانم در اینده درس بخوانم.» رحیمه به آروزی این‌که روزی داکتر شود کار می‌کند.

در حال حاضر شماری از زنان و دختران در کارخانه‌های بسته‌بندی میوه‌ خشک در کابل، مرکز افغانستان مصروف کار هستند. این در حالی است که وضعیت رکود اقتصادی در افغانستان در حال افزایش است. روی‌هم‌رفته بازرگانان نیز از نبود سیستم بانکی برای داد و ستد پول در افغانستان شکایت دارند.
همین‌گونه منع کار زنان، آمار فقر در افغانستان را بالا برده است. دفتر هماهنگ کننده‌ کمک‌های بشری سازمان ملل متحد یا (اوچا) در تازه‌ترین گزارش سال ۲۰۲۳ گفته است که نرخ سوء تغذیه در افغانستان بسیار بالا  است. این نهاد گزارش داده است که نزدیک به یک میلیون کودک از سو تغذیه شدید رنج می‌برند و ۲.۳ کودک ۸۴۰ هزار زن از سوء تغذیه نیمه شدید رنج خواهند برد. همچنان در گزارش ( اوچا) امده است که منع کار زنان در موسسه‌ها تاثیر مستقیم بر ارایه کمک به زنان به ویژه به زنانی که سرپرست خانواده‌های شان اند، گذاشته است.
اما تا اکنون دولت طالبان در باره این گزارش ( اوچا) ابراز نظر نکرده اند.