در پی تشدید حمله‌های تهاجمی طالبان برای تصرف ولسوالی‌ها در شمال کشور حدود ۷۵۰ خانواده از مناطق زیر حاکمیت طالبان به شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان پناه آورده‌اند. این خانواده‌ها در دو ماه گذشته بر اثر شد‌ت جنگ میان جنگ‌جویان گروه طالبان و نیروهای امنیتی از ولسوالی‌های مختلف ولایت‌های فاریاب، مرکز ولایت سرپل و ولسوالی‌های ناامن جوزجان به شهر شبرغان سرازیر شده‌اند.

رحیمه یوسفی از دو هفته به این‌سو با هشت خانوادۀ دیگری از روستای چهارباغ ولایت سرپل به شهر شبرغان آمده است. او که ۴۰ سال سن دارد به خبرگزاری نشانه می‌گوید که دو هفته پیش بر اثر درگیری‌های شدید میان جنگ‌جویان گروه طالبان و نیروهای امنیتی در روستای‌شان مجبور به ترک خانه‌اش شده است.

خانم یوسفی علاوه می‌کند که در جریان جنگ یک خمپارۀ بزرگی در حویلی‌اش افتاده، اما به کسی آسیب نرسانده است. او با ابراز این مطلب بیان می‌کند که پس از آن با همسایه‌هایش روستا را ترک کرده و به شهر شبرغان آمده است. آن ‌چنانی که این زن چهل ساله می‌گوید، مردان این روستا برای دفاع از خانه و زمین‌های‌شان در روستا باقی مانده‌اند. خانم یوسفی اضافه می‌کند، در صورت تأمین امنیت تا شب دوباره به روستا بر خواهد گشت. او بیان می‌کند که در شهر شبرغان نه جایی برای زنده‌گی و نه چیزی برای خوراک دارند.

همچنان سکینه، دختر جوان دیگری است که یک ماه پیش از ولسوالی شیرین‌تگاب ولایت فاریاب با پدر، مادر و چهار برادرزادۀ یتیمش به شهر شبرغان آمده. سکینه توضیح می‌دهد که یک ماه پیش در جنگ ولسوالی شیرین‌تگاب دو برادر و یک خواهر جوانش را از دست داده و مادرش زخمی شده است. او حالا برای یک زنده‌گی امن‌تری به شهر شبرغان آمده و در یک در خانۀ کرایی زنده‌گی می‌کند. سکینه امیدوار است زمینۀ کارهای اقتصادی مانند خیاطی یا گل‌دوزی برایش فراهم شود. او در حال حاضر با مادر، پدر و چهار کودک یتیم برادرش در شهر شبرغان زنده‌گی می‌کند.

نجیبه، نام مستعار زن دیگری است که چهل روز می‌شود با شوهر و چهار دخترش به شهر شبرغان پناه آورده است. او خاطرنشان می‌سازد که تنها پسرش در ساحۀ زیر حاکمیت طالبان باقی مانده است. خانم نجیبه در چهل روز گذشته از سرنوشت پسرش خبر ندارد. او تشریح می‌کند که بیمار است و در حال حاضر در زیر خیمه زنده‌گی می‌کند.

از سوی دیگری، شیرمحمد نیز بر اثر جنگ از ولسوالی منگجیک ولایت جوزجان به مرکز این ولایت بی‌جا شده است. او می‌گوید که در زمان فرار از جنگ، هیچ چیزی را نتوانسته با خود بیاورد. او اشاره می‌کند که خانه، زمین و مال‌ خود را رها کرده تا از خطر جنگ در امان باشد. این مرد بزرگ‌سال آرزو دارد که هرچه زودتر جنگ پایان یابد و بتواند به روستایش برگردد.

این در حالی است که مسوولان ریاست امور مهاجرین و عودت‌کننده‌گان در ولایت جوزجان می‌گویند که برای شماری از این خانواده‌های متضرر از جنگ مواد خوراکی و غیرخوراکی کمک شده است. به گفتۀ آنان، این مواد از سوی دفتر سازمان غذایی جهان و داکار با همکاری ریاست امور مهاجرین برای این خانواده‌ها توزیع شده است. آنان می‌گویند که جریان سروی خانه‌به‌خانۀ بی‌جاشده‌گان همچنان در ولایت جوزجان ادامه دارد.

پیش از این ریاست امور مهاجرین و عودت‌کننده‌گان در ولایت جوزجان شمار بی‌جاشده‌گان داخلی در ولایت جوزجان را بیش از ده هزار خانواده اعلام کرده بود. اکنون اما این آمار افزایش یافته است. آمار دقیق خانواده‌های بی‌جا شده در جوزجان پس از سرشماری مجدد روشن خواهد شد.