گزارش: یحیی خیراندیش

 ایالات‌ متحدۀ امریکا به تازه‌گی اعلام کرده که برای دو هزار زن آسیب‌پذیر در افغانستان ویزای پناهنده‌گی می‌دهد. شماری از زنان و جریان‌های مدنی از این اقدام ایالات متحدۀ امریکا استقبال کرده‌اند. زهرا ظهیر، یکی از افسران فرماندهی پولیس ولایت بلخ اما مخالفتش را با این اقدام ایالات متحدۀ امریکا اعلام کرده است. او خطاب به ایالات متحدۀ امریکا و سازمان ملل متحد می‌گوید که دادن ویزا برای دو هزار زن آسیب‌پذیر نمی‌تواند مشکل زنان افغانستان را برطرف سازد.

خانم ظهیر در نامه‌یی به سازمان ملل متحد، ایالات‌ متحدۀ امریکا و کشور‌های هم‌پیمانش می‌نویسد: «به ما پناه ندهید، پناهگاه ما را امن سازید» در حال حاضر این شعار به هشتک‌ شماری از کاربران شبکه‌های اجتماعی از جمله کاربران فیس‌بوکی بدل شده است.

در بخشی از این نامۀ سرگشاده آمده است که نیمی از جمعیت افغانستان را زنان تشکیل می‌دهند و امریکا نباید توجه‌اش را تنها به دو هزار زن سرشناس محدود کند. در این نامه از زنانی یاد شده که در ولایت‌ها، ولسوالی‌ها و روستاهای دوردست افغانستان و دور از مرکز بزرگ‌‌شهرها زنده‌گی می‌کنند. به باور نویسندۀ این نامه، زنان روستایی در فضای نهایت مردسالار، بدون آگاهی از حق و حقوق مدنی و انسانی‌شان زنده‌گی می‌کنند.

این افسر پولیس زن در صحبت با خبرگزاری نشانه می‌گوید که هدفش از نگارش این نامه بلند کردن صدای زنانی است که هنوز پیش از سن قانونی به ازدواج درمی‌آیند و یا هم مورد شکنجه‌ و بهره‌کشی جنسی قرار می‌گیرند. به باور او، ایالات‌ متحدۀ امریکا با صدور ویزا برای شماری از زنان و کنش‌گران مدنی از واقعیت‌ زنده‌گی زنان افغانستان فرار می‌کند. خانم ظهیر بیان می‌کند که افغانستان از دو هزار زن تشکیل نشده است. او زنان دورمانده از آموزش‌وپرورش را آسیب‌پذیرتر از زنان سرشناس می‌داند.

زهرا ظهیر نمی‌خواهد که رژیم طالبانی دوباره بر کشور حاکم شود. او به این باور است که در فضای تفکر طالبانی و مردسالار افغانستان، همۀ دستاوردها و ارزش‌های زنان در بزرگ‌‌شهرها و روستاها به دوران تحجر و ناآگاهی بر خواهد گشت. زهرا با ابراز این مطلب بیان می‌کند که زنان افغانستان تجربۀ مهاجرت و آواره‌گی را دارند و دیگر نمی‌خواهند این تجربۀ تلخ را تکرار کنند.

لومری سارن زهرا ظهیر از شش سال به این‌سو در تشکیل فرماندهی پولیس ولایت بلخ کار می‌کند. او در حال حاضر به عنوان آمر بخش منع خشونت علیه زنان در فرماندهی پولیس بلخ خدمت می‌کند. بانو ظهیر آموزش‌های کوتاه‌مدت نظامی را در کشور ترکیه و در داخل افغانستان سپری کرده است. او از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی فارغ است.

خانم زهرا هدفش از خدمت در صفوف پولیس را آگاهی از واقعیت‌های جامعه عنوان می‌کند. او تلاش دارد دیدگاه جامعه را نسبت به وظیفۀ پولیس‌های زن تغییر دهد. شماری از دختران دیگری نیز به مشورۀ زهرا شامل صفوف پولیس شده‌اند. لومری سارن زهرا ظهیر علاوه می‌کند که زنان نظامی بیش‌تر در تیررس تهدیدهای گروه‌های دهشت‌افگن قرار دارند و بارها به ترک مسلک تهدید شده‌اند، اما او تأکید می‌کند که بدون ترک وطن به وظیفه‌اش ادامه می‌دهد.

این خانم توضیح می‌دهد که برای تغییر دیدگاه تندروان و جامعه نسبت به زنان به ‌ویژه زنان نظامی باید بیش‌تر از سوی زنان آگاهی‌دهی صورت بگیرد. زهرا می‌گوید که او و هم‌مسلکانش به کمک زنانی می‌شتابند که یک‌ عمر مورد شکنجه و قربانی دیدگاه تندروانه و مردسالار قرار گرفته‌اند. زهرا تشریح می‌کند که نگارش این نامه دیدگاه و تصمیم شخصی خودش است و می‌خواهد به ‌عنوان یک زن نظامی صدای خود را به حمایت از نیم جمعیت افغانستان بلند کند.

این افسر پولیس زن علاوه می‌کند که برای تأمین امنیت در کشور نخست باید حساب‌های بانکی رهبران و حامیان طالبان در کشورهای جهان مسدود شود، نام رهبران این گروه در فهرست سیاه شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار بگیرد و هیچ کشوری با این افراد وارد مذاکره نشود. به سخن او، گزینۀ دوم برای اعضای این گروه این است که از خشونت دست بردارند و به ارزش‌های انسانی و مدنی احترام قایل شوند.

زهرا ظهیر تأکید می‌ورزد که پس از بیست سال خون‌ریزی، انتحار و انفجار، دولت افغانستان باید برای حاضر شدن روی میز مذاکره با این گروه شرط بگذارد؛ نه این گروه. خانم ظهیر توضیح می‌دهد که در این بیست سال گذشته بسیاری از زیربناها و روبناهای افغانستان در جنگ نابود شده‌ و طالبان باید حساب این ویران‌گری را بدهند.

در 24 ساعت گذشته نامۀ این افسر پولیس زن از سوی بیش از صد کاربر فیس‌بوک با هشتک ویژه‌یی همرسانی شده است. تاکنون اما هیچ جریان مدنی در این مورد واکنشی نشان نداده است. زهرا امیدوار است که شماری از سیاسیون و افراد سرشناس از نامه و خواست او حمایت‌ کنند.