قلب کودک چهل‌روزه با دو پای قطع شده روی بستری در شفاخانۀ افغان‌‌ترک شهر شبرغان، برای زندگی گنگ و مبهم می‌تپد.

در زندگی درد‌های زیادی وجود دارد که گذر زمان باعث می‌شود فراموش شود. اما دردی هم هست که با گذر زمان بزرگ می‌شود و تا پای مرگ هم‌دم آدمی‌ست.

گاهی خواندن، فهمیدن و دیدن درد و رنجی که اتفاق افتاده است از توان آدمی بیرون است؛ اما ناچار باید سراغ چنین دردهایی رفت تا شدت و عذاب این رنج‌ها باعث شود که عاطفه‌های یخ‌زده و خواب‌برده بیدار شوند و دیگر از روی اتفاق نیز، چنین اتفاقات ناگوار تکرار نشود.

سه‌شب پیش در دل تاریکی خانوادۀ هشت‌نفری در ولسوالی اندخوی ولایت فاریاب قربانی گلوله‌باری کسانی‌شد که مقامات امنیتی ولایت فاریاب آن‌ها را طالبان مسلح می‌گویند. کوچک‌ترین قربانی خانواده کودک چهل روزه‌ای است که هم‌زاد یعنی دوگانه‌گی خود را در این حادثه از دست داده و خودش با دو پای قطع شده داخل محفظه‌ای در شفاخانۀ افغان‌ترک شبرغان قرار دارد.

نقیب الله فایق والی ولایت فاریاب در یک نوار تصویری اتفاق ولسوالی اندخوی را جنایت دانسته و آن را دادگاه صحرایی خوانده و عاملین آن شب خونین را گروه خنجری طالبان مسلح معرفی می‌کند.

آقای فایق می‌گوید: «این رویداد در گذر «اورگنجی خانه»  و در ساحۀ طالبان مسلح روی داده است که منزل قربانیان دو صدمتر دورتر از منزل یکی از فرماندهان طالبان مسلح قرار داشته است.»

به خاطر فهم بیش‌تر از این رویداد خبرنگار خبرگزاری نشانه به شفاخانه افغان‌ترک شهر شبرغان رفته و با عمۀ کوچک‌ترین قربانی این حادثه گفت‌وگوی ویژه‌‌ای را پیرامون آن شب خونین انجام داده است.

قندی‌گل که در دل شب دو زخمی را به شهر شبرغان آورده است می‌گوید: «نزدیک‌های شام بود که برق‌های ما رفت و ما بی‌خبر دسترخوان نان شب را هم‌وار نمودیم و در حال نان خوردن بودیم که دخترم زنگ زد که تمام اعضای فامیل مامایم را کشته‌اند. از این‌که اجساد را به شفاخانۀ محلی انتقال داده بودند، خودم را به شفاخانه رساندم و این کودک را که می‌بنید. دوگانه‌گی بودند که یکی در همان‌جا جان باخت.»

قندی‌گل بنابر سنت‌هایی که وجود دارد می‌گوید، من نمی‌توانم اجساد مُرده‌ها را از نزدیک بیبنم و به همین خاطر برادرزادۀ چهل‌روزه و زخمی خود را هم‌راه با یک دختر نوجوان زخمی دیگر به شبرغان آوردم و داکتران بعد از تلاش زیاد در عملیاتی دو پای کودک را قطع نمودند، اما خود کودک زنده مانده است.

قندی‌گل اضافه می‌کند: «برادرم یک کشاورز ساده و معمولی بود که فقط دنبال لقمه نان می‌گشت، من نمی‌دانم که چرا این اتفاق افتاد.»

غیب‌الله سادات فرماندۀ امنیۀ ولایت فاریاب در روز رویداد شمار قربانی‌های جان‌باخته را شش تن گفت که شامل سه زن، دو مرد و یک کودک می‌شود.

دختر نوجوان خانوادۀ قربانی روی بستر شفاخانه ملکی شهر شبرغان افتاده است و وضعیت صحی‌اش نسبتا خوب به نظر می‌رسد. او بی‌خبر از این‌ است که دو پای خواهر چهل روزه‌اش قطع شده است.

در صحن بیمارستان، دیدگاه بیمارداران و شهروندان عادی نسبت به این رویداد خونین چنین است:

محمد اکبر باشندۀ ولایت جوزجان می‌گوید: «من تا هنوز که 50 سال سن دارم شاهد چنین رویداد خونین که دو پای یک کودک چهل روزه قطع شود، نبوده‌ام. این عمل غیر انسانی و غیر اسلامی است و شنیدن این خبر حالم را خراب کرده است.»

محمد اکبر اضافه می‌کند که چهل سال افغانستان درگیر جنگ و برادرکشی است و مسلمانان نباید مسلمانان را بکشند.

روز گذشته محمد حنیف رضایی مسوول مطبوعاتی قول اردوی 209 شاهین در شمال کشور خبر از کشته شدن ملا ابراهیم مشهور به «حقیار» را داد و در مصاحبه‌ای به رسانه‌ها گفت: «حقیار در پهلوی این‌که آمر خودخواندۀ معارف ولسوالی قرمقول ولایت فاریاب بود؛ مسوول تیرباران خانواد‌یی بود که سه روز پیش در ولسوالی اندخوی قربانی شدند.

هنوز علت تیرباران خانوادۀ یاد شده معلوم نیست؛ اما هر آن‌چه باشد جنایتی‌ست نابخشودنی که حالا زخمیان کوچک و بی‌گناه این رویداد باید یک عمر درد و رنج را تحمل کنند. رنج نبود پدر و مادر و دردی از دست دادن اعضای بدن را.

چندین ساعت بعد از رویداد، گروه طالبان مسلح با انتشار پیامی مسوولیت این رویداد را نپذیرفتند.