زنانه‌گی را می‌شود به عنوان هویت مستقل در هر قالبی ریخت؛ حتا در قالب صلح و جنگ. تاریخ گواه شجاعت و از خودگذری بسیاری از دختران و زنان است. کسانی که در دشوار‌ترین نبردها شانه‌به‌شانۀ مردان ایستاده‌اند. زنان در سنگرهای گرم در جریان جنگ جهانی دوم به عنوان یک هویت جداگانه، دوشادوش مرد‌ان رزمیده‌اند و همین‌گونه سرزمین ما نیز داستان‌های متعددی از دلاوری زنان را در دل خود پرورانده است.

در جامعه‌یی به شدت سنتی افغانستان که دیدگاه بیش‌تر مردان نسبت به زنان این است که جای آنان در آشپزخانه است و یا هم زن مسوول ماشین رخت‌شویی است، فرصت مساوی را از زنان گرفته است. اما هستند دختران و زنانی که قهرمانانه با دیدگاه‌های افراطی و نادرست جامعه، مبارزه کرده‌اند و آن‌چه را که سزاوارش هستند، به دست آورده‌اند.

مریم همدرد، سرباز نیروهای ویژۀ پولیس است که در دشوارترین عملیات‌های نظامی سهم می‌گیرد. خانم همدرد بیش‌تر شب‌ها در عملیات‌های ویژۀ نظامی شرکت می‌کند و با مرگ رؤیارویی می‌کند. او در بخش تلاشی خانه‌ها مهارت دارد و دوشادوش پلنگی‌پوشان کشور سلاح بر شانه دارد و می‌رزمد. رؤیای او رسیدن به کرسی وزارت است و با دل‌گرمی تمام برای تحقق این رؤیا مبارزه می‌کند. مریم همدرد می‌گوید به تدریج خودش را به کرسی وزارت امور داخله نزدیک می‌سازد و روزی این رؤیایش را جامۀ عمل خواهد پوشاند.

این سرباز نیروهای ویژۀ پولیس در ولایت سرپل زاده شده، اما کودکی و دوران مکتب را در شهر شبرغان مرکز ولایت جوزجان سپری کرده است. خانم همدرد در مرکز تعلیمی قطعات خاص پولیس آموزش‌های نظامی – جنگی دیده است و همین‌گونه با استفادۀ اسلحه نیز آشنایی کامل دارد. همدرد در گفت‌وگو با خبرگزاری نشانه از آوان کودکی می‌گوید: «مانند همۀ دختران دیگر از کودکی به نظام علاقه داشتم. درست به یاد ندارم که این خواست چگونه در ذهنم شکل گرفت، اما بهترین اتفاق زنده‌گی‌ام زمانی بود که به یکی از بهترین بخش‌های نیروهای پولیس؛ یعنی نیروهای ویژه شامل شدم.»

این سرباز نیروهای ویژۀ پولیس اکنون به شکل خدمتی در کابل ایفای وظیفه می‌کند، اما می‌گوید قبلاً در شماری از ولایت‌های دیگر کشور نیز خدمت کرده است. از کارش راضی به نظر می‌رسد و برخورد همکاران ارشدش را می‌ستاید. او می‌گوید: «بخش نیروهای ویژۀ پولیس جای مناسبی ا‌ست برای آموزش زنان و دخترانی که می‌خواهند وارد نظام شوند و برخورد محترمانۀ مسوولان بخش نیروهای ویژه من را بیش‌تر از پیش علاقه‌مند به کار و فعالیت در این بخش، می‌سازد.»

مسوولان ارشد نیروهای ویژۀ پولیس نیز وجود زنان و دختران را در این بخش به ویژه هنگام تلاشی منازل مشکوک مهم عنوان می‌کنند؛ زیرا یکی از چالش‌هایی که آنان پیش رو دارند، این است که در مناطق جنگی بیش‌تر مخالفان مسلح دولت پس از فرار از میدان نبرد به خانه‌های رهایشی پناه می‌برند و در پوشش زنانه از دید نظامیان کشور خود را پنهان می‌کنند. مریم همدرد که در بخش تلاشی آموزش‌های حرفه‌یی دیده است، خاطرنشان می‌سازد: «در بسیاری از مواقع طالبان پس از فرار خود را در زیر چادری و یا هم لباس‌ زنانه قایم می‌کنند، از همین‌رو حضور زنان در بخش نیروهای ویژۀ پولیس یک امر ضروری است.» خانم همدرد هرچند از بودن در میدان جنگ هراس ندارد، اما خواهان صلح در کشور است. او می‌گوید، مردم تنها در صلح می‌توانند در کنار هم زیر یک نظام باثبات باهم زنده‌گی مرفه داشته باشند.

مریم همدرد با پُشت سر گذاشتن آزمون‌های دشوار نظامی به این باور رسیده است که اگر زنان اراده کنند، می‌توانند در هر بخشی از زنده‌گی پیروز شوند و رؤیاهای‌شان را تحقق بخشند. مریم که در درون یک نظام است و از توانایی نیروهای امنیتی آگاه است، می‌گوید که مخالفان مسلح دولت جز قرار گرفتن در کنار نظام چاره‌یی دیگر ندارند. به گفتۀ او، در غیر این صورت با ادامۀ جنگ، در میدان‌های نبرد، از بین خواهند رفت.

مریم همدرد، یکی از زنان این سرزمین است که توانسته رؤیاهای آوان کودکی‌اش را که شامل شدن در نظام است، تحقق بخشد، اما در بسیاری از موارد خانواده‌ها به دختران‌شان اجازه نمی‌دهند که تحصیل کنند، چه رسد به این‌که شامل نظام شوند. مریم همدرد که حمایت خانواده را در کامیابی یک زن، امر حیاتی می‌داند، از خانواده‌ها می‌خواهد که اجازه دهند دختران‌شان به رؤیاها و آرزوی‌شان برسند. خانم همدرد باور دارد که خودش روزی بر کرسی وزارت، تکیه خواهد زد.