دوهم سارن کریمه کمسان اکبری هفت سال پیش بنابر علاقه‌مندی و به منظور حمایت از حضور پُررنگ زنان در صفوف نظامی، در بخش جلب و جذب پولیس جوزجان ثبت نام کرده است. کریمه در حال حاضر دانش‌جوی رشتۀ نظامی در کشور فدراتیف روسیه است. او برای چهار سال به عنوان آمر سوادآموزی، کارمند بخش مبارزه با جرایم جنایی و همچنان معاون مدیریت دفتر فرماندهی پولیس ولایت جوزجان وظیفه اجرا کرده است.

بانو اکبری از سه سال‌ به این‌سو مصروف آموزش‌های نظامی در دانشگاه نظامی و حقوقی شهر اریول کشور فدراتیف روسیه است. او قرار است شش سال در این دانشگاه تحصیل و آموزش‌های عملی نظامی را فرا بگیرد. تا حال سه سال تحصیل را پشت سر گذاشته است. کریمه اکبری همچنان دانش‌آموختۀ بخش اداره و دیپلماسی است. او پیش ‌از این که برای ادامۀ تحصیل نظامی به روسیه برود، شش ماه آموزش‌های ابتدایی نظامی را در کشور ترکیه فرا گرفته است.

خانم اکبری برای چهار ماه در داخل افغانستان در بخش‌های آموزش‌نامه و اصول‌نامۀ عسکری، تاکتیک‌های دفاعی، حمل و انداخت سلاح کلاشنیکوف آموزش دیده است. به باور کریمه یک پولیس باید از نگاه فعالیت‌های نظامی، سواد و قانون بر مسلک خود مسلط باشد. این پولیس زن در هفت سال کار در بخش‌های نظامی فرازوفرودهای زیادی را پیموده است. تجربه‌های تلخی را نیز توأم با شیرینی مبارزه از سر گذرانده است. به گفتۀ او، زنان افغانستان راه درازی را باید همگام با مبارزه بپیمایند. اما به باور کریمه در بخش نظامی در ۲۰ سال پسین زنان بیش‌تر برای عدالت و حق‌شان فعالیت‌ و مبارزه جسورانه و بی‌باکانه در مقابل جامعه و مردان انجام داده‌اند.

کریمه کمسان اکبری در حال حاضر مصروف آزمون‌ دانشگاه نظامی و حقوق شهر اریول روسیه است. او در صحبت با خبرگزاری نشانه از تجربۀ هفت سال کار و تحصیل در بخش نظامی می‌گوید. بانو اکبری بیان می‌کند که هنوز جامعه کارکردها و فعالیت‌های نظامی را وظیفۀ مردان می‌دانند. او تأکید می‌کند که در برخی از موارد شماری از نیروهای پولیس‌ مرد نیز در برابر تحصیل و پیشرفت دختران و زنان حسادت می‌کنند. به باور بانو اکبری، فعالیت‌های نظامی تنها در میدان نبرد خلاصه نمی‌شود. او می‌گوید که تحصیل نظامی روی دیگری از موفقیت‌های نظامی پنداشته می‌شود.

کریمه هفت سال پیش زمانی شامل پولیس شد که دیدگاه جامعه نسبت به امروز به شدت در مقابل کار زنان محافظه‌کارانه بود. خانواده‌ها نیز بنابر داوری جامعه به دختران کم‌تر اجازۀ کار در بخش‌های نظامی را می‌دادند. در این ‌باره کریمه اضافه می‌کند که پدرش در سال نخست وظیفه با کار او در پولیس مشکل داشت و جامعه نیز به دید نادرستی به وظیفه او می‌نگرست. او اشاره می‌کند که پس از گذشت سال نخست، خانواده با او همگام شدند و سپس دیدگاه جامعه نیز در برابر او تغییر کرد. تغییری که در این سال‌ها بیش‌تر از سوی جامعه نسبت به پولیس‌های زن دیده می‌شود.

خانم کریمه در جریان گفت‌وگو، پیهم از برخورد‌های حسادت‌آمیز و مردسالارانۀ نظامیان مرد نسبت به نظامیان زن شکایت دارد. او توضیح می‌دهد که گاهی حتا در شهر اریول نیز دانش‌جویان افغانستان برای او مزاحمت ایجاد می‌کنند. او خاطرنشان می‌سازد که در سال‌های نخست کار، همکاران مردش به او برخی از کارهای نظامی را از روی حسادت آموزش نمی‌دادند. اما وزارت امور داخلۀ افغانستان بارها این‌ موارد را رد کرده است.

کریمه به عنوان یک دختر مبارز و پولیس تحصیل‌یافته به این باور است که شش سال آموزش‌‌وپرورش نظامی در کشور روسیه، سربازان را از هر جهت مسلکی و آماده می‌سازد. این پولیس زن خاطرنشان می‌سازد که زمینه و فرصت‌های تحصیلی در بخش‌های نظامی در بیرون از کشور برای دختران فراهم است. اما هنوز هم شمار زیادی از خانواده‌ها در افغانستان به دختران خود اجازه نمی‌دهند که برای مدت شش سال در بیرون از کشور تحصیل کنند.

خانم کریمه، یگانه دختر افغانستانی است که در بخش نظامی در شهر اریول روسیه تحصیل می‌کند. آن‌ چنانی ‌که او می‌گوید، در سرتاسر روسیه چهار دانش‌جوی دختر در بخش نظامی از افغانستان به این کشور آمده‌اند. کریمه علاوه می‌کند که در حال حاضر بخش‌های نظامی افغانستان نسبت به هر زمان دیگری نیاز به کارکنان زن دارد. اما او تحصیلات، آگاهی از قانون و حقوق مدنی و شهروندی را برای پولیس‌های زن مهم دانسته و می‌گوید که حق پولیس‌های زن بدون آگاهی و دانش از سوی جنس مخالف‌شان تلف می‌شود.

خانم کریمه، یگانه دختر افغانستانی است که در بخش نظامی در شهر اریول روسیه تحصیل می‌کند

کریمه با ابراز این مطلب بیان می‌کند که طالبان هرگز اجازۀ فعالیت‌های مدنی به ویژه فعالیت‌های نظامی را برای زنان نمی‌دهند. به باور این پولیس زن، در دیدگاه گروه طالبان هیچ گونه تغییرات مثبتی نسبت به زنان نیامده است.

این در حالی است که پس از آغاز گفت‌وگوهای صلح، طالبان گفتند که به زنان اجازۀ کار و دسترسی به آموزش‌وپرورش داده می‌شود. اما این گروه هنوز دربارۀ کار زنان در بخش‌های نظامی ابراز نظری نکرده‌اند. او نیز مانند هر زن افغانستانی از گروه طالبان خواهان صلح است. خانم کریمه می‌گوید که پس از پایان تحصیل دوباره به کشور برمی‌گردد و در تشکیل وزارت داخله به مردم خدمت می‌کند.

بانو کمسان تأکید می‌کند که زنان و دختران افغانستان نگذارند که ارزش‌ها، کارکرد و دستاوردهای مدنی‌شان از سوی گروه‌های افراطی پایمال و یا معامله شود. او از زنان افغانستان می‌خواهد که این راه دراز مبارزه را در کنار هم بروند و صدا بلند کنند. کریمه در مدت سه سال یک‌بار برای رخصتی از روسیه به افغانستان آمده است.

آن ‌چنانی که او توضیح می‌دهد، آنان در بخش عملی و نظری زیر آموزش‌های نظامی قرار دارند. در حال حاضر کریمه کمسان اکبری افزون بر تحصیل، مصروف مطالعۀ کتاب‌های روان‌شناختی و حقوقی است. او مطالعه این کتاب‌ها را برای پولیس ضروری می‌داند. از دید او، مطالعۀ روان‌شناختی به پولیس‌ها کمک می‌کند که جامعه و مردم را خوب‌تر درد کند.

 بانو کمسان در شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان در یک خانوادۀ هفت نفری زاده شده است؛ ولایتی که تعداد پولیس‌های زن در آن در جریان دو سال گذشته به ۱۰۰ تن می‌رسد. این آمار، جوزجان را نسبت به شمار دیگری از ولایتها در بخش جلب‌وجذب زنان در پلیس پیشتاز ساخته است.